tag:blogger.com,1999:blog-84032982298954240142024-03-21T13:47:29.267-04:00Melek Kanatlarında YolculukMelek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.comBlogger29125tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-51605163953384565182012-10-13T08:38:00.001-04:002012-10-13T08:53:14.667-04:00İkmale KalmakHiç bitmeyen bir sınav gibi yaşamak. Her etapta terleten, korkutan, sonra rahatlatan ya da bütünlemeye bırakan. Bitmeyen bir macera gibi. Nazar mıdır, lanet midir, kader midir bilemem boynumdan tutturulmuş ilmek gibi birkaç yıldır sağlığım. Son gelen sağlam vurdu, hiç başımıza gelmeyecek denen başımıza düşüyormuş bunu kafama kazımaya gelmiş ömrüme. Ben ikmale kaldım yine, tam çıkıyordum düştüğüm çukurdan derken, paçalarımdan alaşağı edildim. Bu kez tam anlamıyla canımın derdindeyim.<br />
<br />
Bana bir şans daha verildi yaşamaya dair, tertemiz bir sayfa açacağım kendime her şey bitince. Ve her doğan güneşte dua edeceğim aldığım sağlıklı nefese. Çok sağlam bir dost ordum, çok kıymetli bir ailem ve eli taşın altında, yüreği ışık saçan bir adam var yanımda. Tüm bunlarla iyi olmamayı seçmek ahmaklık aslında. Teşekkürler Allah'ım; aydınlığa artık adam gibi şükredeyim diye ışıklarımı tamamen söndürdüğün için.<br />
<br />
Yazarın Notu: Gözlerinizi kapatın ve elinizdekilere şükredin. Çünkü bir sabah uyandığınızda aynada ömrünüzün "bir süre" canına okuyacak, bedeninizi mesken tutmuş bir oluşumla tanışabilirsiniz.<br />
<br />
<div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNe-vI66bJtA8K_Bi40GIzHbgHZFvXefcR71_ShyIJpfYEwNJRGQ60XRE60E_uDlZMpCajXSlhfoO9LtVQYfQD5KHJYXBMBBQE17DxMVvrMjLEOsPa-W_yURk9zS0r7LMpYKpxJb0Q3zc/s640/blogger-image-1310532889.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNe-vI66bJtA8K_Bi40GIzHbgHZFvXefcR71_ShyIJpfYEwNJRGQ60XRE60E_uDlZMpCajXSlhfoO9LtVQYfQD5KHJYXBMBBQE17DxMVvrMjLEOsPa-W_yURk9zS0r7LMpYKpxJb0Q3zc/s640/blogger-image-1310532889.jpg" /></a></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-45652265112675318002012-08-04T10:15:00.003-04:002012-08-05T07:47:07.092-04:0044 Otozom + xx Gonozom % 31Geçtiğimiz haftasonu bir yaşıma daha girdim. Hem de sürpriz, kalabalık bir doğumgünü partisi ile! Pek eğlenceli, hiç beklemediğim insanların bir araya gelip, öpüş koklaş beni şımarttıkları, sıcacık bir Temmuz akşamında en sevdiğim restorantın nehir manzaralı iskelesine sıfır terasında. Daha çılgın, yüksek sesli tepkilerim olurdu yoğun duygu değişikliklerinde eskiden. Oysa o gün öylece donakaldım, yerimden kıpırdamadan, hiç mimik kullanmadan bir süre şaşkınlıkla baktım...<br />
<br />
Tepkisizliklerim beni pek düşündürür oldu. Bu bağlamda bir yaş daha büyüdüm yada bir yaş daha olgunlaştım diyemiyorum. Yirmili yaşlara bir öpücük yollayıp el sallayarak, hoplaya zıplaya yoluma bakmamın üzerinden tam tamına bir koca yıl geçti. Ne değişti derseniz; pek çok şey. Öncelikle tersine evrim süreci üstüme yapıştı kaldı. Güncel hali ve lisanıyla "Benjamin Button Kafası" olarak adlandırabilirim. Kafa yaşım halihazırdan önce iken; daha olgun, daha ayakları yere sağlam basan, daha cevval ve daha cesurdum. Peki ya şimdi? Bir eğlence parkı treninin içindeyim. Çevresini mutlu eden, gülücük saçandan tutun da başındaki kara bulutların sırılsıklam yağmuru ile ıslanana dek geniş yelpazede biri oldum. Ne kız çocuğu, ne hanımefendi. 44 otozoma ekle xx gonozomlarını işte ben!<br />
<br />
Anladığım tek gerçek; ömür dediğimiz kavramın ne kadar değişken olabildiğini kavramam ve kabul etmem için yeterli zamandır nefes alıp veriyor olmam. Tek bir pencereden değil, onlarca değişik aralıktan seyretmeyi öğretti burası bana. Tüm bu çan eğrisinde geliş ve gidişlerim de bundan demek ki. Burada olumsuz bir tanım yok. Bu noktada gülümseyebilirim, sizler de buyrunuz.<br />
<br />
Blogumu renklendirmek adına sabah sporumda selamlaştığım ufak doğal yaşam dostlarımdan evimizdeki Menekşe Hanım'cığıma, satın aldığım kitaplardan bahçe bitkilerime, kentin sokaklarından şaraphaneye, Lübnan kebapcısına dek kareler ekledim.<br />
<br />
Bol keyifler!<div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinSCRxnOX-m_LuxSxu3Q76Uq0XdW5d5MQN4QJMKpL_fIxc95EDMT6KLqvz76ypbvtqOmJaRlrhPNpyoVh1HlrF-11LeLu2YxQT73Z1ypunX4Udj0LQtMkm1g6Sb1aXTWM5DGp-vOhnw5w/s640/blogger-image-880902447.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinSCRxnOX-m_LuxSxu3Q76Uq0XdW5d5MQN4QJMKpL_fIxc95EDMT6KLqvz76ypbvtqOmJaRlrhPNpyoVh1HlrF-11LeLu2YxQT73Z1ypunX4Udj0LQtMkm1g6Sb1aXTWM5DGp-vOhnw5w/s640/blogger-image-880902447.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiH-f7OMIiyWt6XqkzNUVjOUACf3mjaW5R5gPKcLbd7fXe3WZ970lKEG3nQHQQIt_YZX5y8xmx7MBSu2yewkLY4M4suEiZVBGBM_9x_O5LDP0FCCJMdgj1n5t7uJKMesawPUZrKAi3n4M/s640/blogger-image--1143198723.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiH-f7OMIiyWt6XqkzNUVjOUACf3mjaW5R5gPKcLbd7fXe3WZ970lKEG3nQHQQIt_YZX5y8xmx7MBSu2yewkLY4M4suEiZVBGBM_9x_O5LDP0FCCJMdgj1n5t7uJKMesawPUZrKAi3n4M/s640/blogger-image--1143198723.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1A5cHwQiVx3bnc1HR3PJ7lgLGwc8ldxN8GlfGuEZJvfihZFwHmZ8zsEmfWvRhzsFQIEInM7hHTgn69wuxBZ90p8C9xq8DGxTXMlQy0-Earnj6eL9_FFGt-dDZ_OBdpo6ALF95CPWgMck/s640/blogger-image-220469399.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1A5cHwQiVx3bnc1HR3PJ7lgLGwc8ldxN8GlfGuEZJvfihZFwHmZ8zsEmfWvRhzsFQIEInM7hHTgn69wuxBZ90p8C9xq8DGxTXMlQy0-Earnj6eL9_FFGt-dDZ_OBdpo6ALF95CPWgMck/s640/blogger-image-220469399.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu3UuK07eXYpedRTHLIZRnatCFiqPBLYJ2Vb5JN9j9GK8_4_9WH2kfmkkDyHefMNNxRfFEWWneTCI4TVUXztsj3qEYpInLgpP0nALHa0vrXnHKd_gAyBxJKX0BQDXk2U4l-L8DHCmB4C4/s640/blogger-image-275260326.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu3UuK07eXYpedRTHLIZRnatCFiqPBLYJ2Vb5JN9j9GK8_4_9WH2kfmkkDyHefMNNxRfFEWWneTCI4TVUXztsj3qEYpInLgpP0nALHa0vrXnHKd_gAyBxJKX0BQDXk2U4l-L8DHCmB4C4/s640/blogger-image-275260326.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz02WQ-sz-7o1xwsyWqQ1It0oeWT208AcDxfW8llikuW4LF6ZBLQuqIYtVB3z_J1FYwhulKMmZ6ymtK_4TnI6I6TQDyieBC9YpAPg-wABMgRdzQ7zOkhb01nn7y9Y5UNC77ZPAOW8YrGk/s640/blogger-image--2016057337.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz02WQ-sz-7o1xwsyWqQ1It0oeWT208AcDxfW8llikuW4LF6ZBLQuqIYtVB3z_J1FYwhulKMmZ6ymtK_4TnI6I6TQDyieBC9YpAPg-wABMgRdzQ7zOkhb01nn7y9Y5UNC77ZPAOW8YrGk/s640/blogger-image--2016057337.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Bol77mtyfC5Q833O10Y8smNDmvG4j-xXaOmiemr6-lddXpIRao3yM0Eixef5Z81mAy6uZoRuR61onnQg2PpVuI5XxcVG9n9TAqccGJr-6UY-meecaET7SdLNiiRqNTQBxFalgVcVmLM/s640/blogger-image--1946186899.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Bol77mtyfC5Q833O10Y8smNDmvG4j-xXaOmiemr6-lddXpIRao3yM0Eixef5Z81mAy6uZoRuR61onnQg2PpVuI5XxcVG9n9TAqccGJr-6UY-meecaET7SdLNiiRqNTQBxFalgVcVmLM/s640/blogger-image--1946186899.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJydTGwsn5nZU95ArSYoulDI1HWxlGq_QfDmuv-9GMDM6G-EKAWRpI1cPuZoCJHx6Jii3WS_SGrwg4XHy430pNLbAXSy3-_3q8nXsfYTIgxmwyLI-c9x4kD-8-0JAquRBiYPNobdqxGaE/s640/blogger-image-1414805073.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJydTGwsn5nZU95ArSYoulDI1HWxlGq_QfDmuv-9GMDM6G-EKAWRpI1cPuZoCJHx6Jii3WS_SGrwg4XHy430pNLbAXSy3-_3q8nXsfYTIgxmwyLI-c9x4kD-8-0JAquRBiYPNobdqxGaE/s640/blogger-image-1414805073.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR69Bl-YH6SFsa8BneOcKDhJ_K7NgnABbFsUrHP4ICb-LIMzIww8FQer9QajgBDGwe8q7WP2aHXFW6cCcxX2gJTCaC0Br0LoS3zPSdX9fk-3KpGkacopvNSNkPSJKOAq_zfxoqRdr4pIg/s640/blogger-image-1220768125.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR69Bl-YH6SFsa8BneOcKDhJ_K7NgnABbFsUrHP4ICb-LIMzIww8FQer9QajgBDGwe8q7WP2aHXFW6cCcxX2gJTCaC0Br0LoS3zPSdX9fk-3KpGkacopvNSNkPSJKOAq_zfxoqRdr4pIg/s640/blogger-image-1220768125.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQmUtP1GORptoB2md5DXE9kqhsEfgQu6D9FV1xaTmGXkAmenr6zcqVrb6lbnbqBu3yu_IbtMf0uBHY_RANrNfnU95bCcfl8u2YJ671xJ2dNyZPgHaslz1VU8_zqQHthEo4LhML8mVgGw4/s640/blogger-image-2007521398.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQmUtP1GORptoB2md5DXE9kqhsEfgQu6D9FV1xaTmGXkAmenr6zcqVrb6lbnbqBu3yu_IbtMf0uBHY_RANrNfnU95bCcfl8u2YJ671xJ2dNyZPgHaslz1VU8_zqQHthEo4LhML8mVgGw4/s640/blogger-image-2007521398.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLtXCeFbNbegsdJB5kU9ST_fQt9sHEMtQCB6gvlD4NtivESFA8PkMPsCUwWgmlGseDmQwk-hsMSzM5ta82v8LeNyvXBCsoHGuuZvesBOnjEemC9Zuk2PW-pCw1XRJGOf4YkuBx3vehSY0/s640/blogger-image-2143965141.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLtXCeFbNbegsdJB5kU9ST_fQt9sHEMtQCB6gvlD4NtivESFA8PkMPsCUwWgmlGseDmQwk-hsMSzM5ta82v8LeNyvXBCsoHGuuZvesBOnjEemC9Zuk2PW-pCw1XRJGOf4YkuBx3vehSY0/s640/blogger-image-2143965141.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjetoODdVFjt1EYlPrxFZx4Dlzi-vn9O-sCZPhEJAcbgiEGCIEhx0DzvnkHsdEwox5P-h0KNMUbVeQhs72Pms0wMLCF-ueNfa2EMGDrGWKsO9uNFdbtTxSIHLgZ-EjCXVfnXfglYljz5yQ/s640/blogger-image--1277888910.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjetoODdVFjt1EYlPrxFZx4Dlzi-vn9O-sCZPhEJAcbgiEGCIEhx0DzvnkHsdEwox5P-h0KNMUbVeQhs72Pms0wMLCF-ueNfa2EMGDrGWKsO9uNFdbtTxSIHLgZ-EjCXVfnXfglYljz5yQ/s640/blogger-image--1277888910.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh17m77vKzTtki_EQhDYSNKjE-vVHDPqwqeqR62ZStgxqyu09-v9O4XVgdq1J3TD8XFOiPNO5bz1jmhfvc39d3tgLyjFA-XjwP_eTLlm4xL4ia1V-2LQllr_nvZcHlK4HbKH1NDOmm83a8/s640/blogger-image-227012880.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh17m77vKzTtki_EQhDYSNKjE-vVHDPqwqeqR62ZStgxqyu09-v9O4XVgdq1J3TD8XFOiPNO5bz1jmhfvc39d3tgLyjFA-XjwP_eTLlm4xL4ia1V-2LQllr_nvZcHlK4HbKH1NDOmm83a8/s640/blogger-image-227012880.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglsn4A05aJT7JZz9i1bAf6bGhbhAmeKAxJa8CWTrflOtHeSl_z3tpQY75Sgd-1wTqIqLG8eQ_dxm-M1y7c4qsuyEns_bwvtl0lTc5tHDr-xxli12DAuAM1atWMfEl-7ceAxNXqGrE_e-8/s640/blogger-image--901057530.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglsn4A05aJT7JZz9i1bAf6bGhbhAmeKAxJa8CWTrflOtHeSl_z3tpQY75Sgd-1wTqIqLG8eQ_dxm-M1y7c4qsuyEns_bwvtl0lTc5tHDr-xxli12DAuAM1atWMfEl-7ceAxNXqGrE_e-8/s640/blogger-image--901057530.jpg" /></a></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-68822461353065248722012-06-29T22:10:00.001-04:002012-06-29T22:29:25.574-04:00Yazı Yazmak yada Yaz'ı YazmakSözcükleri dans ettirmeyi seviyorum. Anagram başlığım bu sebeple gayet bilinçli seçildi. Blogum gittikçe bir günce tadı bırakıyor damağımda. Hadi bakalım hayırlısı...<br />
<br />
Harika bir yaz geldi. Bu ülkede kış aylarının çetin geçtiğini bilen arkadaşlarım ilk zamanlar hep benim adıma üzüldü, oysa ne kadar yanıldıklarını ilk yaz ayında hep birlikte tecrübe ettik. Evet burada dört mevsimi yaşıyoruz ama yaz benim gibi güneş pili ile çalışan bir Aslan burcu kadını için ne kadar değerli anlatamam! 35 °C pek çok insan için çekilmez bir sıcaklık derecesi olsa da benim yüzümde kocaman bir gülümseme sebebi. Üstelik nem, dahası hissedilen sıcaklığın yüksek derecesi ile eriyen bir coğrafyada değmeyin benim keyfime.;)<br />
<br />
Bu yaz yalnız başıma Türkiye'ye gitmek için oldukça hevesliydim. Ama yeni kariyerim dudağımın bu anlamda bükülmesine sebep oldu. Ama ben ki; uzun yıllar ünlü bir klüpte yüzmüş, ailemin biricik "Su Kuşu" ben; bütün mevsimi dört duvara tıkılı geçirebilir miyim? Elbette hayır! <br />
<br />
Evimizin bulunduğu bölgeye en yakını araba ile 15 dakika olan onlarca "Plaj" bulunmakta. Büyüdüğümüz, alıştığımız tuzlu deniz suyu gibi değil, tatlı nehir suyu. Eşim bu sığ ve yeşil renkli sularda yüzmekten hiç hoşlanmıyor. Ama ben senkronize yüzmeden tutun da takla atma, amuda kalkma gibi kişisel matraklıklarım ve tabiatıyla stil yüzme gibi alışkanlıklarımdan sağlığım elverdikçe vazgeçmeyeceğim. İşte büyük konuşuyorum! Nitekim kariyerimin bir parçası da bu:))<br />
<br />
Bugün sıkıntılı bir gündü. Çok sevdiğim bir arkadaşımın verdiği Yoga dersimden çıkışta sıkıntım üzerine konuştuk. Uzun zamandır sıkıntıların, hastalıkların üzerine gidip onları devleştirmektense, yanımdan geçip gitmelerini sakince bekleme eylemindeyim. Bugün de 2.80 yatıp fiziksel acı eşiğimle cebelleşmektense dersine gittiğim için çok teşekkür etti. Ve benim bu perspektiften hayata bakışımı takdir ettiğini ekledi gözleri dolu kucaklayarak. Oysa bu benim tercihimden öte hayatın bana sunduğu bir yoldu. Ben öbür türlü huzuru bulamamıştım, öyle de derdim yada hastalığım benimdi, böyle de. Takdir edilecek tek şey hayatın kendisi, benim seçimim değil yani.<br />
<br />
Gözünü sevdiğim Yaz'ın bir haftaiçi kaçamağıyla bitirmek istedim yazımı. İşte benim gözümden hayat tam da şöyle;<br />
<br />
<div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSzHS8nS075dz6YWpNuSYcUvZRb5mMZPxV26sNOA46twTqNsRD0yn2tUEK-EHLNnAH0Z-02DqJm0EVM8XQmdkfA57meaFEN3Nl189h_LX1y0fMUdeNd4R-91t07JfuqOv2CwJVY554qGM/s640/blogger-image--1803143778.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSzHS8nS075dz6YWpNuSYcUvZRb5mMZPxV26sNOA46twTqNsRD0yn2tUEK-EHLNnAH0Z-02DqJm0EVM8XQmdkfA57meaFEN3Nl189h_LX1y0fMUdeNd4R-91t07JfuqOv2CwJVY554qGM/s640/blogger-image--1803143778.jpg" /></a></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-54463392477201478992012-06-08T23:35:00.001-04:002012-06-08T23:56:04.785-04:00Çıfıtçı ÇarşısıO kadar çok fotoğraf çekerim ki, pek akıllı işi değil Japon turistler gibi anı ölümsüzleştirmek istemem. Her ne kadar son derece güçlü ve cesur görünse de dışım, içimde ömrümün sonuna gelme ihtimali düşüncesi ufaktan Yusuf isimli bir delikanlının ismini sayıklattırır gizli gizli. İşte demek ki fotoğraf karelerine olan düşkünlüğümün sebebi bu, besbelli. <br />
<br />
Dedim ki; madem eşle dostla paylaştığım mübalağasız binlerce fotoğrafım var, blogumda da deli kızın çeyizi gibi iliştireyim-paylaşayım da dursun. Cimri değilimdir ben paylaşırım ki bereketi artsın isterim, cimrilerden de hiç haz etmem. Tutumlu olmak ayrı, cimri olmak ayrı. Cimri tanımı benim ömrümde Molière'in oyunundan öte anlam taşımaz. Geldik gidiyoruz madem paylaş gitsin be adem, cebi olan mı var vedalaşıp giderken? <br />
<br />
Of of sözcüklerimi anafikire bağlama engelliyim... Diyeceğim o ki; sağda solda parkta, hastanede, ormanda, sahilde, mutfağımda, bir Ontario kasabasında afet ilan edilen fırtına sonrasında, bir akçaağaç şurubu çiftliğinin müzesinde birbirinden bağımsız zamanlarda çektigim fotoğrafları bulacaksınız bu yazımda. Sanatsal kaygı yok, bu hususa ilişkin ukalalığa gerek yok çünkü bilgim de yok. Öylesine işte içimden geldiği gibi, şipşak, yalapşalap...<div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtcQUSby1njIHXiQzD5yFaSTtIHDqzRDvzzk1b7PcTuqxdVfod10bNksVyn_V9Wh1bslbOH1a81GPRlnIKO0lprQLa_U8yLjVxNmhrkcwWnYPRhkqjThZVDoFdudnslpfOv0Lh73x0p5Q/s640/blogger-image-1862919300.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtcQUSby1njIHXiQzD5yFaSTtIHDqzRDvzzk1b7PcTuqxdVfod10bNksVyn_V9Wh1bslbOH1a81GPRlnIKO0lprQLa_U8yLjVxNmhrkcwWnYPRhkqjThZVDoFdudnslpfOv0Lh73x0p5Q/s640/blogger-image-1862919300.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioR2c3k-Gjn4c8L8u4-wiZz3kTAdjFHnxMF0xqS4UfTXtjqepdnHH-H9-_evgsjBlPyXTzyplTAnbds7szhYVUhXwgxU7z_bwNcoNkB5kkR2rWCQyXUJIRZ4_RsfjGUwty8er3S0_sZ3w/s640/blogger-image-725094032.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioR2c3k-Gjn4c8L8u4-wiZz3kTAdjFHnxMF0xqS4UfTXtjqepdnHH-H9-_evgsjBlPyXTzyplTAnbds7szhYVUhXwgxU7z_bwNcoNkB5kkR2rWCQyXUJIRZ4_RsfjGUwty8er3S0_sZ3w/s640/blogger-image-725094032.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY8mBLAJIPP5z7QMD1hmkWNgaj10Dd3yb_oyHhuQb_BbKUNb1w5gCbNoW4fYGAY1Bj98R1OVrL_6kTg5VL7ue99srz1Id-2sHy0FvAMKsaBuwzuDCyyhQ7sg7TtGL6H7Ess5vbBIAktFQ/s640/blogger-image-1114132491.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY8mBLAJIPP5z7QMD1hmkWNgaj10Dd3yb_oyHhuQb_BbKUNb1w5gCbNoW4fYGAY1Bj98R1OVrL_6kTg5VL7ue99srz1Id-2sHy0FvAMKsaBuwzuDCyyhQ7sg7TtGL6H7Ess5vbBIAktFQ/s640/blogger-image-1114132491.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnfeEDg8Ya9HbjJt2C1-jRjpGuGQI7vN1Ug6_nErGH6SqW8SNd7vtGxNCwUQWudN68HzokGumZaYhfgMFz5CC2pXqmg4O8c6cXqZjSFEB3nhlh004NTFBLOxPqhxsd6ETuf2lh10HC6aI/s640/blogger-image--2032221416.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnfeEDg8Ya9HbjJt2C1-jRjpGuGQI7vN1Ug6_nErGH6SqW8SNd7vtGxNCwUQWudN68HzokGumZaYhfgMFz5CC2pXqmg4O8c6cXqZjSFEB3nhlh004NTFBLOxPqhxsd6ETuf2lh10HC6aI/s640/blogger-image--2032221416.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0K4GlD0fzx3eEijr205UVFzGdE21TLn10ogCNU2sgnfIDke78m-tUdwbt7mZN4EMoSjkNPFyHe5NdFguzYOL_zqhWNL9Hqt3dXzWncKwrTTyzLtF6ulVNPnDWsU2iZSzAlHL-CsZHaGk/s640/blogger-image-518888993.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0K4GlD0fzx3eEijr205UVFzGdE21TLn10ogCNU2sgnfIDke78m-tUdwbt7mZN4EMoSjkNPFyHe5NdFguzYOL_zqhWNL9Hqt3dXzWncKwrTTyzLtF6ulVNPnDWsU2iZSzAlHL-CsZHaGk/s640/blogger-image-518888993.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOqs35xybDtFV9-O-dy1yDNcUOmWkpsazdYJf-KHMJ8uDnC7rvGZ1Wzf67X4jTo8PDusHkUnCXs5o1Woedoxw__tHZ4sXxbkKdPz7Tsp94rejuTQ1JKNB8jK9Xhywz7aQInvrLBIbpQc8/s640/blogger-image--1571514971.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOqs35xybDtFV9-O-dy1yDNcUOmWkpsazdYJf-KHMJ8uDnC7rvGZ1Wzf67X4jTo8PDusHkUnCXs5o1Woedoxw__tHZ4sXxbkKdPz7Tsp94rejuTQ1JKNB8jK9Xhywz7aQInvrLBIbpQc8/s640/blogger-image--1571514971.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxBZpUJcAHbbJpXbsZ6HBbhcSJH0OgXPYqgeqrqSfaLG7dpZ5DVUEUhyphenhyphenYUXi5d2V9zx3MIqEgUzwFfm6_t6N6ZYcrrFVW5eEzaXYFLg_0L_o77CpMPrB84OvGlasvb-h7tXWbyUpzjZ94/s640/blogger-image-1603811443.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxBZpUJcAHbbJpXbsZ6HBbhcSJH0OgXPYqgeqrqSfaLG7dpZ5DVUEUhyphenhyphenYUXi5d2V9zx3MIqEgUzwFfm6_t6N6ZYcrrFVW5eEzaXYFLg_0L_o77CpMPrB84OvGlasvb-h7tXWbyUpzjZ94/s640/blogger-image-1603811443.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhTu9AjgQesFnxSv6zVJvpoJImzY0yTG9TJRPU368ov5Qe_KLXLjBR2IgHy_NZD-WHxdhpPV2aWZS0l4cYVH4zUmura4TPlqS-FtI22fk8mEmfoKqRoqSSNllEjddoSEyAYQjuCkIe5c0/s640/blogger-image--925336272.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhTu9AjgQesFnxSv6zVJvpoJImzY0yTG9TJRPU368ov5Qe_KLXLjBR2IgHy_NZD-WHxdhpPV2aWZS0l4cYVH4zUmura4TPlqS-FtI22fk8mEmfoKqRoqSSNllEjddoSEyAYQjuCkIe5c0/s640/blogger-image--925336272.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9ZEmrlY-ZCQyHbBQZRndFfe5lkbKARKJPV6G5wTqmlaD-ZL_WOiSQ7Gq3eSbwAezVnYkMOtxwEflMwveYO1-78MBQcDNN8tybjQy2xqlOxJJlnx6iMp9yCG_cun-mNLFipeAq6nXlzuw/s640/blogger-image--2147465387.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9ZEmrlY-ZCQyHbBQZRndFfe5lkbKARKJPV6G5wTqmlaD-ZL_WOiSQ7Gq3eSbwAezVnYkMOtxwEflMwveYO1-78MBQcDNN8tybjQy2xqlOxJJlnx6iMp9yCG_cun-mNLFipeAq6nXlzuw/s640/blogger-image--2147465387.jpg" /></a></div><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv-Xp4nko5MqVYt281KjpHabEbwKf6k-3qLCEjuo2xTNkBDdE20Uh8hyphenhyphenxhyphenhyphenCa6C3qDCgi77XEy6S4O1w8YXdxaFWGnTRV6RSYKpqeO80v_w7RR8RcQ5vX7BeKkdtL5MZcTcBtpep5tJ18/s640/blogger-image-645153404.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv-Xp4nko5MqVYt281KjpHabEbwKf6k-3qLCEjuo2xTNkBDdE20Uh8hyphenhyphenxhyphenhyphenCa6C3qDCgi77XEy6S4O1w8YXdxaFWGnTRV6RSYKpqeO80v_w7RR8RcQ5vX7BeKkdtL5MZcTcBtpep5tJ18/s640/blogger-image-645153404.jpg" /></a></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-77528860246146188752012-06-08T02:50:00.005-04:002012-06-08T06:36:07.147-04:00Neredesin?Aylardır kayıptım! Blogum örümcek ağları ile kaplanmış, kapının altından da iki elin parmaklarına yakın sayıda mektup atılmıştı. Ortak soru şuydu: Neredesin? <div><br /></div><div>Ara renklere inanmayanlardanım. Ya siyah ya beyaz olmalı iki uç yani, varsa var yoksa yok, arası eksik sanki, yani grisini oldum olası sevemedim bu dünyanın. Onun için kapıyı çekip gittim. Dağlara çıktım, ovalardan nehirlere kavuştum. Ağaç gölgesi bulup, papatyadan taç taktım, nefes aldım, açıldım geldim işte. Cevabım: Buradayım! </div><div><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">Ders çalışmaktan nefret etsemde lisans diplomasını nasıl olduysa iyi derece ile kolumun altına sıkıştırıp sonra neredeyse tövbe ederek, ayaklarım popoma değe değe, büyük konuşmalarımın her zamanki ceremesini çeke çeke bugüne gelmiştim. İşte tüm bu "Kıssadan hisseye etkiSiz" dönemden yıllar sonra; sizden uzak kaldığım karabatak günlerimde a</span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.292969); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">ylak gezmedim hani. K</span></span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.292969); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">oca bir çizgi çizip ardıma yeni bir kariyer hedefledim. Eğitim aldım, hala almaktayım, üstelik sıkı küfürler ederek sabahlamaktayım kimi kez "Ben ne halt ettim?" diye. Lakin t</span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">aş yerinde ağırdır düsturu üzerine bu eğitimin meyvesini yavaştan gururla yemekteyim. Tanımı basit: İnsanlara hedefleri doğrultusunda önderlik etmek. Hastalıklarla geçen uzun dönemin ardından iyileşme sürecimde</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.292969); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"> desteği olanlara çok minnettar hissetmiştim kendimi her defasında, onca eleştirime, kendi ülkemle kıyaslamama rağmen, canımı canı gibi gören insanlar hayranlık uyandırmıştı içimde. Ben neden insanlara profesyonel anlamda yardım etmeyim fikri böylece olgunlaştı kafamda, üstelik ben çıkarsızca, iki elim kanda olsa koşmayı severim, aksini düşünemem bile, nitekim böyle gördüm baba evinde. Annem hep der ki; "İyilik yap denize at, balık bilmez ise Halik bilir". Hah işte ben insanlara hem balık tutmayı öğretiyorum, hem de tuttuğumuz balığı oturup birlikte ayıklayıp, sofrada afiyetle başbaşa götürüyorum, Halik'e kalmış takdiri, alın işte size mesleğimin tanımı:).</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"> </span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"><br /></span></span></span></div><div></div><div>Ebem kuşağı renkli ruhuma inat ya hep varım ya hiç yokum, o yüzden ya çok mutluyum ya çok mutsuzum. Bundan sonra her hafta düzenli yazacağım gibi bir vaadim bu sebeple yok. Bir sabah uyanıp tüm yazdıklarımı çöpe atıp, süresiz terk-i diyar da edebilirim, hababa sular seller gibi sözcüklerimle burada at da koşturabilirim. Çiftlik benim, tarla benim, bağ benim, bağcı da benim a dostlar. Keyfimin kahyasıyla kolkola buraları kolaçan ederim, selam ve haberiniz ola.</div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-15610738913961921312012-03-08T10:07:00.007-05:002012-03-10T18:25:14.370-05:00FirariDün gece mutfağın camından gökyüzüne bakarken yakaladım kendimi. Ayışığının ne kadar da parladığını, simsiyah bir geceyi inci gibi aydınlattığını fark etmeyeli ne kadar da çok zaman olmuş. Kapıların ardında kurulan suni bir dünyanın modern cezaları bunlar. Oysa nasıl da isterdim kent ışıklarının atmosfere tecavüz etmediği, doğanın sunduğu imkanlar dahilinde kurulan çatıların altında zaman geçirmeyi, talan edilmemiş kimliklerin yaka kartlarına teslim edilmediği, etin ete-gözün göze değerek "sosyalleştiği", canına tükürdüğüm medeniyetin hüküm sürmediği bir zaman diliminde nefes almak...Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-83047674115939386552012-02-15T21:02:00.009-05:002012-02-16T12:07:28.764-05:00Ölüm, Yaşam ve Aşk Üstüneİnsan yaşamına kaç yaşam sığar? Bence binlerce... Cevabım basit, her sevdiğiniz, her okuduğunuz, izlediğiniz, kimi zaman duyduğunuz yada teğet geçtiğiniz yaşamlar sizinkine dahil<span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"> değil mi? Bence öyle.</span><div><br /></div><div>Çok sevdiğim ve sıklıkla yokluğunu hissettiğim ülkemizden yeni döndük. Planlı bir tatil değildi, yüreğimizi derinden sarsan gelişmeler için gittik eşimle. Kayınpederim hastaydı ve terminal dönemdeydi. Sekiz günlük seyahat programımızı zamanını bilmediğimiz ama beklenen gelişmeyle, kıymetli canımızın ruhunu teslim etmesiyle yirmi güne uzattık. Ben yıllar sonra babamı ikinci kez kaybettim, hayli ağır geldi, sarsan tüm duygulardan mümkün olduğunca kaçmaya çalıştım...</div><div><br /></div><div>"Bir varmış bir yokmuş" derdi babam böyle zamanlar için, eklerdi de; "Hey gidi hey!" diye. Durum işte aynen böyle. Yaşam insanın kafasını ellerinin arasına alıp muhasebe yapmasını sağlamak için ara toplam çıkartıyor kafasına göre<span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">. Nitekim insanoğlu çabuk alışıyor, kabuk değiştiriyor, toparlanıyor, unutmak için çok fırsat yaratıyor. İşte böyle borcunu hatırlatıyor demek yaşam bize, vay gidene...</span></div><div><br /></div><div>Melankoli yapışıp kalmıyor ruha, çiçekler açıyor, mevsimi göz önüne alırsak lapa lapa kar taneleri olarak yağıyor umutlar üzerimize. Yaşam üzerine üzerine akıyor insanın, sıkıysa yolunda ilerleme. </div><div><br /></div><div>Aşk! Herşeyin çaresi, icat edilmiş en kuvvetli panzehir. Yüreğin çeperinden içeri bir kez girince tüm renkler bahara dönüyor, yağmur, deprem, volkanik patlama olsa da olur, aşk bir şekilde her yıkımı malup ediyor. Ne mutlu aşık edene, ne de çok seviliyor, düşünülüyor, hissediliyor, özleniyor, bekleniyor, kavuşunca nefes aldırıyor. İnsanı iyileştiren, yaşamı anlamlı kılan, zorluklara çelik gibi kafa tutan ne büyük mucize...</div><div><br /></div><div>Kıssadan hisse; y<span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame-color: rgba(77, 128, 180, 0.230469); ">aşam ince bir hattın üzerine kurulu dar sokaklar gibi bugünlerde gözümde. Bir yanı uçurum bir yanı çiçekli böcekli doğa ile içiçe.</span></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-28207000955143305692011-12-16T20:21:00.013-05:002011-12-21T16:46:03.502-05:00Sesli DüşünceNihayet evvelsi gün çam ağacımız kurduk. Süslerimizi keyifle, düşünerek, beğenmeyip hababa yerlerini değiştirerek yerleştirdim. Dün gece eşim evimizin dış kapısına renkli LED ışıklandırmalar koydu. Mahallemizdeki bütün evler rengarenk, bu karnaval havası neşeli bir melodi gibi kapıdan kapıya, bahçeden bahçeye yayılmakta. <span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">Fakat hala kar yok ortada, bu Noel burada birşeyler eksik... </span><div><br /></div><div>Her yılın son haftalarına doğru bir iç muhasebesi gelip çalıyor yıllardır kapımı. Akıl baliğ olduktan bu yana bir yılın gelmiş geçmiş duyguları çırılçıplak serilir önüme. Düşüncelerim, anılarım zincirlerini kırıp dolanır ortalıkta. Bir öncekinin kefesindekileri tek tek kaldırırken geçmişin bohçasına, her yeni yıldan bir beklentiler buketi hazırlıyorum adeta. Ben kendimi dinleyecek kadar kendime döndüm epey bir süredir. Kendimi bulduğum bir dönemdeyim ve her gününün hakkını vermeye niyetliyim. Hep bir ders çıkarma, kendime nasihat etme, sorgulama, eleştirme, rota çizme hevesindeydi bu yılımın halihazırda süren ikinci yarısı. Fakat yine de belki edinilmesi gereken biraz susup kendini boşluğa bırakma hissi. Sorgusuz sualsiz, müdahalesiz... "Arada sırada bu mümkün olabiliyor mu?" acabasını yaşayıp tecrübe edeceğim yeni bir yılı kucak açmış bekliyorum. Üstelik bu aşamada yalnız olmadığımı gizliden gizliye bir güç ense kökümde hissettiriyor. İşte tam o noktada kallavi bir gülücük çıkagelip oturuyor sol yanağımdaki minicik gamze ile elele verip yüzüme. </div><div><br /></div><div>;)</div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-3911763472918069872011-12-01T17:59:00.011-05:002011-12-01T22:44:41.761-05:00KümülüsBir kaç hafta önce anladım ben gökyüzünde kocaman bir bulutum. Hava akımları, toz miktarı, sıcaklık, basıncın alçağı da yükseği de vız gelir artık bana. Salına salına rüzgarın yönüne verdim sıfatımı, ilerledikçe hacim değişitiriyorum. Pamuk beyazından çalıp koyu gri yada siyaha dönüyorum, umurumda mı hiç? Doluyum ben dopdolu! Rengime bakmaksızın kucakladığım onca ağırlığımla gökyüzünde mis gibi asılı duruyorum.Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-3873174002542123532011-11-21T17:34:00.026-05:002012-02-18T17:52:23.645-05:00GelincikBir dost eli istiyor omuz çoğu kez. Bir nefes, ses, bakış. Hesapsızca dertleşip, dert dinlemek istiyor yürek. Bu bağı kurmak yılların geçmesini yada tesadüfleri gerektiriyor bazen.<div><br /></div><div>Ortaokulda tanıştığımızı sanıyorum. İlk, orta ve lise aynı okulda okunduğu zaman kiminle hangi sınıfta arkadaş olunduğu pek net resmedilmiyor benim zihnimde. Geçmiş zamana dair hatırladığım sıcacık bir çift gözün çerçevelerin ardından gülümsediğidir. Öğle tenefüslerinde bahçede, koridorlarda, kızlar tuvaletinde, kantinde, servis araçlarının park ettiği sokakta, bir yerlerde -ortak mekanlarda, sıcacık, dostane sohbetler... Hepsi bu! Ne yazık, sadece bu...</div><div><br /></div><div>Yıllar sonra sosyal paylaşım siteleri kuruldukça, lise mezuniyeti ile yüzleri flulaşan isimler arkadaş listelerinde yer almaya başladı. Oldukça özlem dindiren kavuşmalar yaşandı kendi adıma. Yıllıklar karıştırıldı, halihazırda kimin nerede, ne yaptığı aktarıldı. Anlatacak birçok hikayeyi biriktirmişti yıllar. Bu buluşmalardan kuşkusuz beni çepeçevre saranı o gülümseyen gözlü kızla olanıydı! Lise formamızla hatırladığım günlerin ardından, kariyer planları ile meşgul, düzenini kurmuş, güzel bir genç kadın vardı artık karşımda. Ne kadar da mutlu olduk buluştuğumuza! Çok söylendik kendimize, bunca yıl neden koptuk diye, aynı kentte, aynı yerlerde geçmiş hayatlarımıza sitem ettik bir süre. Zararın neresinden dönülse artık kârdı. Ve biz kopmamaya niyetliydik!</div><div><br /></div><div>Yılları devirdik işte böyle. Kâh internette, kah telefonda ve en güzeli tatilde yüzyüze! Uzak diyarlarda iki kızkardeşiz ve gücümüz yettiğince hayatlarımızın içindeyiz. Ben keyifsizim bu aralar, elim kolum, kanadım yetişmiyor, yanında fiziken var olamıyorum diye. Biliyorum biliyor benim yüreğimi, O'na desteğimi, sevgimi ama bu dönemde yanında kanımla-canımla olamayış beni kahrediyor. Hayat hepimizi sınıyor, bir destek ünitesi olmadan geçirdiğimiz zamanlarda tâkat kalmıyor. Uzun satırlar hafifletiyor yanında olamadığım dalgalı anlarında. Bir nebze de olsun nefes almasına gücüm yetiyorsa satırlarımla ne mutlu bana! Yine de kahvelerimizi içerken, gözlerinin içine bakarak dinlemek isterdim ruhunu tüm delip geçenleri. Gücümü çıkartıp üzerimden, sakince sırtına örtmek isterdim. Yalnızca satırlarımla dostluk hizmetindeyim. Söz verdiğim gibi alacağı her kararda koşulsuz destekçiyim. Yazıyla ve sesle gelen desteğim görüşene dek salt bu ne yazık ki... <span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);"> Ama uzaktan dost eli </span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.292969); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame-color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">aydınlığa doğru bu düzensizliklerden </span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.292969); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">çekip kurtarabiliyorsa ne ala. Yazım vefa borcum bitmeyecek bu güzel dosta armağanımdır, duyurulur.</span></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-10662188922799849412011-11-18T17:05:00.039-05:002011-11-19T13:57:15.546-05:00Asal Düğüm<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVzknLKvv5RGntpLNU_e6TH1_C8qW7jMeygG2kppZYlux-zk-Xny1N3IBqNoZ9AuvnpcWkrpwE7E4FKcsGFZP_NIan_sHoZDH6Xxh3cscWi066bg7kuJsWAYsANge69AZPozvFV2R9EOo/s1600/sahne.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 234px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVzknLKvv5RGntpLNU_e6TH1_C8qW7jMeygG2kppZYlux-zk-Xny1N3IBqNoZ9AuvnpcWkrpwE7E4FKcsGFZP_NIan_sHoZDH6Xxh3cscWi066bg7kuJsWAYsANge69AZPozvFV2R9EOo/s400/sahne.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5676780215194205618" /></a><div><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame-color: rgba(77, 128, 180, 0.230469); "><span class="Apple-style-span">Yok ben pes etmeyeceğim! Yıllar yılı tanıdığım ve yeni tanıştığım iyi yürekleri, saydam ilişkileri, </span>güzel insanları sevmeye, kollamaya devam edeceğim. Bir kız çocuğundan hallice olan duygu dünyamla artık küsmeyeceğim. Ani çıkışlarla nirvanaya ulaşmaktan, inişlerle ise Magma'yı bulmaktan yılmayacağım. Duygularımla var oldukça kendimi insan hissedeceğim. Bata çıka, koşa koşa, nefes nefese, ağır adımlarla hiç fark etmez, bu yolda büyümeyi tecrübe edeceğim.</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.292969); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame-color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">Hayat kocaman bir sahne. Ben her kal</span></span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">p kırığımda </span></span>insanlara güvenmekten imtina edersem, içimdeki neşenin üzerine hoyratça basıp çiğneyenlerden ürkersem, umutlarımı kaybedersem oyunda nasıl ilerleyeceğim? Yine eskisi gibi, filizlenmiş güzelliklere güvenmeliyim. Bu sahnenin parlak ışığında rol çalanlarla da, başrol oyuncularıyla da evrenimi genişleteceğim. Elbette zaman herkesi yerli yerine oturtuyor yüreğimde, sınıflandırıyor. Heyhat yiten dostluklar düzene yenik düşerken küçük bir gözyaşı olup içime akıyor. Yine de kim nereye kürek çekecekse yolu uğurlu, açık ve engebesiz olsun. Karanlığın içinde tek bir ışıkla aydınlanan sahnelerin hatırına; zamanında iyilikle işlenmiş tüm duygulara yürekten bir selam ve veda olsun.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight- -webkit-composition-fill- -webkit-composition-frame- ;color:rgba(26, 26, 26, 0.292969);"><br /></span></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-37971015465421556842011-11-17T22:14:00.021-05:002011-11-18T22:43:09.742-05:00Güneş Işığı Aydınlatır Tüm GeceleriGüneşli başlayan bugünün ögleden sonrası doktor randevum vardı. Bu ay tedavilerim nihayet bitiyor umuyorum, çok hızlı bir iyileşme sürecine girdi vücudum son bir buçuk aydır, bugün bunun takdirini uzmanından duymak çok hoştu. Çok söz dinleyen bir hastayım, hem kendim için hem de ekip için olumlu bu, hiç birimiz boşa çalışmış olmuyoruz. Ama keyifsizdim çıkışta, biraz ağrım oluyor ne de olsa. Adım atmaya halimin olmaya başladığı aydan bu yana hep kendimi ödüllendiriyorum. Yine terapi binasının tam karşısındaki büyük alışveriş merkezine attım kendimi. Bu kez gerçekten çok kısıtlı vaktim vardı ayakta durabilmek için. Akıllıca değerlendirmeliydim. Takılara, ayakkabılara, kıyafetlere ve büyük müzik/kitap mağazalarına yorulmaksızın saatlerimi ayırabilirim. Bugün hepsine birden koşturacak halim olmadığı için Hallmark'a şöyle bir göz attım. Bu mağazada kartpostallar, günlükler, her biri özenle üretilmiş çam ağacı süsleri, çerçeveler, peluş oyuncaklar, masal kitapları, kırtasiye malzemeleri mevcut. Şimdiye dek gördüğüm bütün şubelerinin çok huzurlu bir ortamı var<span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">. Akabinde girdiğim bijuteriden takılar satın aldım hızlı bir turdan sonra. Hanımlara hitap eden bu tip mağazalarda genellikle herkes alt alta üst üste oluyor. İster istemez sohbet açılıyor, fikir alışverişi yapılabiliyor. Ben sohbet etmeyi çok seviyorum kabul fakat bir şeytan tüyüm olduğu da kesin, kendi başıma alışveriş yaptığım zamanlarda sessiz sakin kıyafet denerken kabin önlerinde, aynaya bakarken genellikle fikir sorulan taraf oluyorum. Hiç çekinmeden fikir verip sohbet ediyorum bende. Demek ki böyle bir enerji yayıyorum etrafıma diye düşünürüm, bu benim için mutluluk verici bir özellik. </span><div><br />Alışveriş faslını kısa tutup, kucağına oturtulan çocuklarla fotoğraf çektirmek için oluşturulmuş standta kurulduğu kızağında, zoraki gülümsemesi ile tek kolu bacağından destek alırken, diğer kolu ile çocuğa sarılmış Noel Babaya takıldı gözüm. Gülümseyerek izledim bir süre. Çünkü kucağa oturan dünya güzeli çocukların masumiyeti ve sevincinin aksine, kendisini bekleyen dokuz Ren geyiğinden yoksun <span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">Santa Claus; gerçek sakallarının ardında muhtemelen of çeken dudaklarıyla sıkıntıdan patlamak üzereydi. Sanırım bu şimdiye dek gördüklerim arasındaki en antipatik Santa idi. Yukarı yemek katına çıktım. En sevdiğim hazır yemekler genellikle Thai mutfağından oluyor. Ödeme yaparken çalan telefonumla konuşurken cüzdanımdaki bütün bozuk paralar yere saçıldı. Sonra çantam da yere düştü. Arkamda beni bekleyen biri olmamasının rahatlığı ile toparlandıktan sonra, "telefonun diğer hattında monolog halihazırda devam ederken" elimden telefonu indirip:</span></div><div>-Bugün iki basit işi aynı anda yapamama günüm değil mi?<br />Diye sordum kasadaki Uzakdoğulu tontona. Çok güldük ikimizde, durumum fena halde komikti çünkü. Yürürken o şapşal halimle gülümsemeye devam ettim. Kendimi masaya atmamla bir daha ayağa kalkmamın imkansız olacağından emin oldum. Yemeğim bitene dek elimdeki dergiyi okudum. İnsanları izledim. Evimize gidip dinlenme isteğime rağmen kımıldamam pek mümkün değildi yerimden. Santa'nın yukarı kata dek patlayan flaşlarının ışığında eşimi aradım ve beni alışveriş merkezinden mümkünse derhal almasını rica ettim.<br /><br />Bu gece zor geçecek yine ama yarına hiçbir şeyim kalmayacak. Tedavimin bitip işimin başın döneceğim, rutin sağlığıma kavuşacağım günlere az kaldı. Bu geceyi bitirip yeni güne umutla başlamak için gözlerimi kapatacağım şimdi. Bol sağlık ve bol neşe hepimize!<br /></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-89288923758684095242011-11-16T20:35:00.020-05:002012-03-09T12:09:55.684-05:00Noel ve Borcam ÜzerineNoel geliyor! Biz her ne kadar 31 Aralık gecesini kutluyor olsak da dostlarımızın Noel'ini ihmal etmiyoruz. Benim için kışın en keyifli ayları başlıyor demektir bu. Mağazalar vitrinlerini hızla değiştirmeye başladı bile. Kırmızılı, yeşilli, doreli hediye paketleri piyasaya çıktı. Alışveriş merkezlerine LED'lerle süslenmiş çam ağaçları yerleştiriliyor teker teker. Işıklandırılmış mağazalar ile kentimiz artık festival havasına bürünmeye hazır. Tek eksik kar! Artık o romantik pişmaniyelerin yağmasını sabırsızlıkla bekliyorum. Evet pişmaniye! Burada kar bence lapa lapa değil pişmaniye gibi iri ve uzun uzun yağıyor.<br /><br />Sevdiklerim(iz) için hediye alışverişinde hiçbir zaman iki ayağım bir pabuca girmez benim, izin vermem buna. Bu önümüzdeki Noel için de geçerli olacak. Herkesin zevkine göre bulduğum ve beğeneceğini düşündüğün herhangi "şey"i satın alıp saklarım. Sadece özel günlerde değil, her ev ziyaretime mümkünse bir paketle giderim. Kendime aldığım kıyafet-takı-makyaj malzemesi... herhangi yeni bir ürünü beğendiğini söyleyen olursa derhal çıkartıp vermeyi de çok severim. Paylaştıkça büyüyor tüm güzellikler. Yıl boyunca evimizde muhakkak hediyeler bulundururum. Sahibi olmayan hediyeler de alıp koyarım bir kenara. Bu antika huy ailemizin hanımlarından bana bir nevi miras. Nispeten annem ama ekseriyetle anneannemden. Sevgili anneannemin evinin salonunda bulunan enine uzun vitrin dolabının altında üzeri rafyalanmış hediye paketlerinde bir sürü servis tabağı, porselen takımlar, Borcam, kristal kadehler, ıvır zıvırın dolu olduğu bir bölüm vardır. Ben çocukken gizlice o paketleri açıp içlerine bakmamak için aklımı kaçırırdım. Emekli öğretmen olup, evinden öğrencileri, "Hocahanımlar", gezi arkadaşları eksilmeyen anneannem; misafirlerinden gelen (evinde onlarcası bulunan) Borcam'ları hiç açmadan o büfeye kaldırır. Ailenin şımarık ilk torunu olarak nerede nasıl konuşmam gerektiğini kimse kızamadığı ve kıyamadığı için çok sonraları öğrenmiştim. Dün gibi hatırladığım ve anlatacağım aşağıdaki uzun hikaye yine paketi açılmadan kaldırılan Borcam'lardan biriyle ilgili:<br /><br />Kardeşim henüz ortada yokken ilkokul yıllarımıza dek anneannem bana ve benden birkaç yaş büyük kuzenime ayak pedallı Singer dikiş makinasında bir örnek elbiselerden dikerdi. O dikiş makinası kendi içine sokulup üzeri masa halini alıp, örtüsü serildiğinde ise (ters çevrilmiş üç terlik teki ile) pedalları ve (elimde tuttuğum yuvarlak tepsi ile) direksiyonu olan bir arabaya dönüşürdü. Bu arabayı bana "İcat Eden" anneannem böylelikle saatlerce usanmadan soracağım sorulardan ve defalarca anlatmasını isteyeceğim "Peri Padişahı'nın Kızı, Kırmızı Başlıklı Kız, Ali Baba ve Kırk Haramiler" masallarından kurtulmuş olurdu. "Arabamı Park Ettiğim" zamanlar, sandalyeleri birleştirilip çarşaflarla çevrelenmiş kurduğum çadırdan evimde evcilik oynardım, anneannemi çaya davet ederdim, iki büklüm yerde oturmuş plastik fincan takımlarımdan çay içerdi. Anneannemin ütü yaptığı günlerde ise babacığımın Kuzey Kıbrıs'tan getirdiği oyuncak ütüm ve ütü masamda "Evimin Ütülerini" bitirirdim. Dikiş makinasının bulunduğu o hayalgücü odası kardeşim doğana dek sadece bana ait olduğundan iki prova arası anneannemin evinde çadırdan evim ve dikiş makinasından arabam beni bekerdi. (Bu tedrisatla ve hayal gücüyle büyümüş olan benim, kuzenimin, kardeşimin düz vites arabayı nasıl da ustalıkla ve keyifle kullandığımıza hayret etmemeli). Ben dikiş arası kıyafet provalarına bayıldığım için tenime yanlışlıkla batan iğnelere canımın tatlı ve kıymetli olmasına rağmen hiç aldırmazdım. Sabunla çizilip, makasla kesilen, kuzenimle fikrimiz sorularak seçilmiş, pastel renkli kumaşlardan hayat bulan elbiseler-etekler benim için çocuk giyim mağazalarında öfleye pöfleye bir türlü beğenemediğim için annemden pek çok kere azar işiterek satın aldığımız kıyafetlerimden kat be kat değerliydi. Sırf kendi evimizde değil, anneannemin ve teyzemin evlerinde de döne döne, eteklerim uçuşarak koridorda aynanın karşısında dans eder dururdum. Bu üç hanımın kolyeleri, klipsli küpeleri ve topuklu ayakkabılarıyla, ayaklı mikrofona dönüştürülmüş GırGırın (boyum yetmediği için) üzerine çıkıp verdiğim konserlerin haddi hesabı yoktu. İşte tüm bu renkli dönemden aklımda dün gibi hatırladığım birgün kalmış. Tahminimce ilkokula başlayacağım yıl, bir haftasonu anneannemin elinden tutmuş, bilekten dantelli çorabım, rugan ayakkabılarım, örgülü saçlarım, etek ucu dantelli elbisem ile misafirliğe gitmeye hazırdım. Yatıya kaldığım anneannemin evine bir önceki gün misafirler gelmişti, mutad. Ve o dönemin birbirinin aynı olan "Paşabahçe" hediye paketine sarılmış bir büyük boy Borcam gelmişti. Anneannem hediyesine teşekkür edip salonda masanın üzerine koyup misafirlerini koltuklarına buyur etmişti. O paketi alıp büfedeki "Hazine Dolabı"na kaldırdığımı çok iyi hatırlıyorum. Yine o büfe içindeki paketin başka bir örneği olmadığından da hala adım gibi eminim. Yani o gün büfede bir tek Borcam bulunuyordu. İçinde ne olduğunu bilmeme rağmen paketi açmamak için ne yapacağımı şaşırmıştım ama uslu bir çocuk olmalıydım zira açmadımda. Ertesi gün öğleden sonra veya akşam, herhangi bir saat olabilir -ki çocukken zaman mefumu salt sabah ve akşamdır bence- bu kez biz misafirliğe gidecektik. Bilin bakalım anneannem hangi hediyeyi yanında götürecekti? Kapının zilini çalıp, öpüş-koklaş faslından sonra anneannem hediyeyi uzattı ve:<div><span class="Apple-style-span" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame- color:rgba(77, 128, 180, 0.230469);">-Ufak bir hediye hayatım sana layık değil ama...</span><div>Tarzında bir girizgahtan sonra gülümsedi. Ve ben doğrucu Davut olarak derhal söze girdim:<br />-Anane! Bu bize dün .......... Teyzelerin getirdiği hediye!<br />-Hahahaaaa ilahi yavrum o değil bu. Hahhhaaa çocuk aklı işte.<br />-Ya hayır bu o hediye, çünkü ben kaldırdım bunu büfeye. Bu hediye paketinin aynısından başka yoktu ben eminim.<br />-Evladım sus bakayım karıştırdın sen!<br />Yalan söylememem gerketiğini çok iyi bilen, erdemli bir çocuk olarak ev sahibine dönüp:<br />-..... Teyze gerçekten ben doğru söylüyorum, bunun içinde Borcam var.<br />Demiştim doğru söylememin haklı gururuyla.</div><div><br />Bu süs çocuğu edasında gezmeler ve bir örnek kıyafet modamız ortaokula geçtiğimiz yıl bıçak gibi kesildi. Özellikle ben utanç duymaya başladığım bu hanım hanımcık kıyafetlerden buz gibi soğumuş, kendi tarzımı oluşturmaya başlıyordum ve bu kuzenimin munisliğinin aksine bende hayli keskin çıkışlarla belirleniyordu. Uslu geçen ilk çocukluğumun aksine huysuz, azgın, bacakları yara bere içinde, kavgacı, tüm gün bisiklete-patene binen, apartmanların giriş kapısındaki zillere basıp kaçan bir hayta oluvermiştim. Rasta Saç dahil olmak üzere farklı kimlik arayışlarından sonra Lise 2'de kendimi, ne istediğimi, nasıl bir yol çizeceğimi tam anlamıyla bulmuştum sanki. Takip eden yıllar kuzenimle birlikteyken gözlerimizden yaş gelene dek gülüp eğlenen, akran iki genç kız olarak unutulmaz anılar edinecektik.<br /><br />Evet başladığım yazımın yine neresinde kalmıştım? Bugün alışverişteydim ve ışıl ışıl mağazalardan dolayı sevinçle doldu ruhum. Ben hayatta olduğum süre boyunca bir daha bu eve çam ağacı girmeyecek demiştim eşime geçtiğimiz yılbaşı sonrası. O yıl hakikaten sondu! Çünkü ne kadar silinse süpürülse de çam ibreleri neredeyse Mart ayına kadar her kattan çıkıyordu. Çam ağacı süsleme her ikimizin de ailesinin her yılbaşı keyifle sürdürdüğü bir gelenekti ve biz de bunu kurduğumuz yuvamızda da devam ettiriyorduk. Ama Türkiye'nin aksine yapay çam ağaçları hem sağlık hem de doğada çözülmesinin uzunluğu açısından popüler değil burada. Sırf Noel için özel çiftliklerinde üretilen çamlar var. Noel öncesi ailece gidip beğendiğiniz ağacı kesip satın alıyorsunuz. Bu hem aile için hoş bir etkinlik hem de çocuklar için Noel'in keyiflerinden başlıcası oluyor. Ağaç kesme fikri kulağa çok zalimce gelse de bu çamlar sırf bunun için üretiliyor. Yani gidip ormandan keyfinize göre kesemiyorsunuz. Yine de eşim de ben de bu gerçek çam ağacı alma işini pek sevmeden yapıyorduk. Sonuçta yılbaşı sonrası geri dönüşüme gidecek boynu bükük bir can alıyorsunuz. Yılın bu dönemi trafikte araçların üzerinde, bagajında sabitlenmiş devasa çam ağaçları görmeniz işten bile değil. Benim evi istila eden çam ibrelerine isyanımı takiben bu yıl sevgilimle ağaç almayacağımızı netleştirmiştik. Ta ki bugün bir mağazada gördüğüm 6 ft (yaklaşık 1.85 cm) plastik çam ağacını görene dek! Hem çok canlı duruyordu hem de çok temiz! Kutuyu kucakladığım gibi süregelmiş bir yeni yıl geleneğini sonlandırmamanın huzuru içime işledi. Biz bu yılda çocukluğumuzdan beri her yıl olduğu gibi ağacımızı süsleyeceğiz. Ben sakar olduğum için yılbaşı süslerinin birçoğunu muhtemelen yine yere düşürüp kıracağım. Son düzenlemeleri yapıp, evimizin tüm ışıkları kapatıp saatlerimizi harcayıp süslediğimiz ağacımızın renkli ışıklarına uzaktan bakarken dalıp gideceğiz...</div></div>Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-76974358960019576942011-11-15T13:38:00.010-05:002012-03-09T12:12:33.410-05:00Günebakan ÇiçeğiArtık ön bahçemizdeki ağaçta tek yaprak dahi kalmadı. Yine de güneşli ve ılık bir kış başı yaşıyoruz. Tan vaktinde uyanıp pamuk şekeri pembesi gökyüzü güneşe gebeyken değmeyin keyfime. Zıplayarak, evimizin içinde uçarak başlıyorum böylesi günlere! Öyle bir gün bugün işte. Ama karanlık sabahların güneşe hasret diliminde yataktan spatula ile kazınacak halde oluyorum. O zaman evden çıkmadan tüm gün battaniyenin altında kıvrılıp iki satır okumak istiyorum. Benim dünyamda meteoroloji ne kadar da değerli değil mi? Solar panellerimi doldurmadan geçen günler ziyan oluyor sanki. Geceyi yürekten sevip, gündüzün karanlığına ise hiç dayanamıyorum.<br /><br />Son iki günümüz keyifli doğumgünü kutlamalarıyla geçti. Dün gece dostlarımızın evindeydik. Hava lahana gibi giydirmeyecek kadar da iyi niyetliydi. Oysa bir önceki gece titremiştim, kalın giyinmediğim için havayı suçlayacak durumda da değildim. Havanın sert olmadığı gecelerin en güzel tarafı kapı girişlerinde zamanın ayaküstü "Türk usulü" sohbetimizle heba olmaması esasen. Atkını çıkar, eldivenini çıkar, bereni çıkar, paltonu çıkar, çıkar da çıkar... Toprağına kar tanesi düşmesiyle beyaz bir dik yakalı kazağı ilkbahara dek çıkarmadan giyecek bu memlekette; insanın ciğerlerini bıçak gibi kesen soğuğu sevmek yada sevmemek bir tercih değil. Bunu benim için sevimli hale getiren kesinlikle sevdiğim adam ve güzel yürekli dostlar. Şimdilik bu kadar.Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-24893130828999227992011-11-14T22:14:00.006-05:002011-11-14T23:12:53.084-05:00Füme Gölgeler Kentinden GiderkenBir yolculuk sonrası karalanmış anılar var cebimde. Engebeli patikalardan indikçe tüm zehirini üzerime çekinmeden akıtan, aktıkça hafifleyen günahların var olduğu bir kentten izlenimlerle dolu zihnim. Duyulması talep edilen her sözcük omuzlardan alınan ağır bir yüke eşitmiş öğrendim. Uzaktan seyre daldığım albenili kentin ayaz sokaklarında almış başımı giderken mırıldandığım hiçbir şarkı yok dudaklarımda. Yaşam hep bir ders, hep bir nasihat aslında. Bitmeyen çetin sınavları alnının akıyla, gayretle verebilmeli insan her defasında. Bu solgun renkli yıkıntıları ardımda bırakırken başım dimdik, geldiğim güzergahta sapma yok nasılsa.Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-73493912334455460382011-11-13T22:31:00.003-05:002011-11-13T22:53:57.172-05:00KozaBir sabah uyanıpta bildiğiniz bütün doğruların paralel evrenden akıp gelmişlikler olduğunu öğrenince ne yapardınız? Gördüğünüz hiçbir renk, duyduğunuz hiçbir koku, aldığınız hiçbir tat aslında var olmamışsa? Yaşam kendi içinde zaten hayli yorucuyken bir de karanlıktan süzülen ışığın tayfsal dağılımı ruhu mikronlarına ziyadesiyle ayırdıysa?...<br /><br />Yine sözcüklerim kendi yollarına koyulurken boyumu aştı geçti. Anlamı yada anlamsızlığı sadece benim içindi. Bu kurgusuz, ham yazı sadece kendime armağan edildi.Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-48818936003286416902011-11-05T22:12:00.010-04:002011-11-24T18:49:03.217-05:00Yıldız YağmuruNereden başlamalı yaşamaya? Herşey yolunda giderken ya farklı yollar önümüze çıkarsa? Elimizde olmadığı halde o kusursuz düzenimizden kayıp gidenler olursa, ya bütün bu gerçeküstülük karşısında kanımız donup kalırsa? İki hafta önce hep hayalini kurduğum, kurduğumuz ve kavuştuğumuz armağanımız ellerimizden kayıp gitti. Hiçbir şey hissetmemek de bir his türü sayılırsa ben tam da kendi adıma böyle hissettim. Toparlanıp, ayaklanıp ve elele farklı bir rota belirlemekte hiç zorlanmadık ama. Bu yüzdendi tüm bu sessizliğim. Kendi bedenimden çıkıp bir süreliğine yaşamımı uzaktan izledim ve geri geldim, aklımda binlerce cevapsız soru ile yine sözcüklerime nefes verdim:<br /><br />Koskoca gökyüzünde milyarlarca yıldızdan biriyiz. Kimimiz birbirine uzakken kimimiz dipdibeyiz. Herkesin Samanyolu'nda bir yeri, amacı ve görevi var biliriz. Uzaktan yeryüzüne göz kırparken birbirimizin yüzüne bakmayı çoğu kez akıl edemeyiz. Birgün kayıp gitmeden bu düzenden bir iz bırakmak istemez miyiz?Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-57497946489561988712011-11-04T05:56:00.006-04:002011-11-05T22:46:03.110-04:00Mantar BulutuBir gece daha güne kavuşma telaşında. Herşey aynı, ağaçlardan düşen yapraklar, kar-kış öncesi son hazırlıklarına başlayan sincaplar, göç yoluna koyulan kuşlar. Hep bir ritüel döngüsünde doğa, güçsüz olanın hayatta kalma şansı yok nasılsa...<br /><br />Peki ya ben?Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-2978267709094873652011-10-06T22:35:00.006-04:002011-10-13T18:16:21.182-04:00Yaşam Sunulmuş Bir Şanstır Kötülere Harcatmayın<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzyU3K9y3ITeyOeRfXCbY06dbaMcKm_Ybe532vaej3FBxxuU2fCi-3_3GiBrthHX4woxveiMurfCd0nZlvHiNnse5_4xlPXKX9fg-2eOMtJ2jL9NAZ42nSqHA8zKOfepYYKH-90yopkcM/s1600/soruisareti.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 234px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzyU3K9y3ITeyOeRfXCbY06dbaMcKm_Ybe532vaej3FBxxuU2fCi-3_3GiBrthHX4woxveiMurfCd0nZlvHiNnse5_4xlPXKX9fg-2eOMtJ2jL9NAZ42nSqHA8zKOfepYYKH-90yopkcM/s320/soruisareti.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5663104081458742690" /></a><br /><br />Büyümekten çok korkardım küçükken. Ayaklarımın üzerine basacağım yıllara çok vardı o zamanlar. Huzurlu ve kaygısız yıllardı, belki de en büyük derdim parçalanıp kanamış, üzerine minik taş parçaları yapışmış diz kapaklarımın iyileşmesi için üflememdi. Büyüdükçe yaramazlığımın gececeği, uslu bir "genç kız" olacağım umudu vardı aile meclislerinde yıllar yılı... Öyle bir uslanma durumu henüz bana uğramadı! İçimde fırsatını bulduğu anda fışkırıp kaçan dizginlenmemiş bir ruh barınıyor. Hala zaman geçtiğinde büyüyecekmişim hissim var. Bundan olmalı aklımda hiçbir zaman eksilmeyen soru balonlarım...<div><br /></div><div>"Yaşam sunulmuş bir şanstır kötülere harcatmayın" diye bir felsefe edinmiştim bir zaman evvel. Elbette kötülüğü ruhuna işlemişlerle masalların kahraman şövalyeleri gibi her zaman savaşamayabiliyoruz. Ama koca bir tekme savurarak sonsuza dek silip atabiliyoruz. Ben arkadaşın mutemetine canımı veririm. Her birinin kredisi var yüreğimde. Kiminin notu artıyor, kiminin azalıyor, bazısı sıfırı tüketiyor veya hiç beklemediklerim tavan yapıyor. İğnenin yada çuvaldızın kime batırılacağı kişisel takdirlere kalmış. Ben endirekt olan kansızından yanayım; aynayı önce kendine sonra karşındakine tutmaktan. Galiba esas olan köprüleri atmadan gözlerin içine bakabilmekte. O gözlerden berrak bir ışıltı mı yayılıyor yoksa keskin bir ok mu saplanıyor yüreğe?</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-8209848396246775042011-10-04T22:16:00.000-04:002011-10-06T22:34:35.529-04:00Halil İbrahim SofrasıHaftalar sonra nihayet evimizde canlarımızı-dostlarımızı ağırladık. Artık mutfakta tekrar kontrol bende! Uymam gereken sağlık kurallarım var. Kimi hareketler sınırlı, peki bu benim umrumda mı? Tabi ki hayır!<br /><br />Ben kendi pişirdiğim veya yediğim yemekleri (ruh halime göre gelecek günleri bilemem) halihazırda paylaşma taraftarı değilim. Bu blogun bir konsepti var mı bilemiyorum, biraz günce tadında değil mi? Farklı tatlarla tanışıncaya dek şimdilik bu paylaşma hakkımı saklı tutuyorum. Yalnızlığı seçen insanlara hep şaşırmışımdır. Elbette fikirlerine saygı duymakla beraber evinde katiyen yemekli misafir ağırlamama prensibi olan birkaç kişiyi tanıyorum. Misafirlerini daima dışarıda ağırlayan kişiler bunlar. Çok geleneksel olmamakla birlikte, batı terbiyesi ile büyütülmüş ama Türk adetleri de kulağına daima fısıldanmış bir aileden geliyorum. Evde misafir ağırlamak çok büyük keyiftir benim için. Çalıştığım halde ütülü masa örtüleri, çeşit çeşit peçeteliklerim, servis tabaklarında sunulan yemeklerim olmalı. Benim için sofra ailenin ve dostların birleştiği, uzun sohbetlerin yapıldığı, iki kadeh eşliğinde kahkaların birbirine karıştığı, onca kişinin aynı anda konuşup da birbirini gayet rahat anladığı bir cümbüş. Tüm bu curcunada mutfağa girip çıkmayı, yemeklerimin afiyetle yendiğini görmeyi çok seviyorum. Yemek benim için sadece bir yaşam tarzı, kesinlikle yaşam amacı değil. İstisnalar kaideyi bozmamakla birlikte yemeklerin genellikle bir çeşitten oluştuğu bu ülkede salata çeşitleri, turşular, çorba, ara yemek/meze, zeytinyağlılar, ana yemek, tatlı, çay, Türk kahvesi gibi farklı tatların sunulması Kanadalı arkadaşlarımız tarafından ilk etapta şaşkınlıkla karşılanmıştı. Geçtigimiz yıl çok sevdiğim çatkapı gelen bir arkadaşımın sözüyle yüzümde kocaman bir gülümseme oluşmuştu: "Bu Türklerin evinde daima farklı yemekler oluyor, açık büfe gibi bir ev."<br /><br />Bu akşam da bol kahkahalı bir buluşmaydı, misafirlerimiz Türk olduğundan çoğu kez tecrübe ettiğim Matrix'de kırılma anını yine yaşadım. Evimizin kapısının ardında Türkiye varmış, o an Türkiye'deymişim gibi geldi. Bir anlığına işte. Dün doktor randevuma gitmek için aradığım taksi şirketinin telefon çağrımı sisteme geçirmeyip beni yirmi dakika beklettiğinde olduğu gibi. Doktoruma geç kalmanın ve anlamsızca beklemenin oluşturduğu sinirle tekrar aradığımda karşı tarafın taksinin gelip gelmediği sorusuna Türkçe "Hayır!" yanıtını verip hararetli şikayetimin devamını İngilizce bitirmem gibi. Birçok kez başıma gelen o anlarda kafamda şu soru uçuşuyor: "Ben az önce o sözcüğü Türkçe mi telaffuz ettim yoksa İngilizce mi?"... Yine laf lafı açtı konuya devam ediyorum. Israr vardır bizde değil mi? "Allah aşkına ye, And verdim, Ölümü gör, Hatırım kalır, Yersin yersin". Hiç sevmem çünkü bana yapılmasından da hoşlanmam. Bu tavrım ailede geleneksel olarak kaç yaşına gelirse gelsin "Çocuk" büyütme disiplininden hiçbir zaman vazgeçmemiş kimi büyüklerim tarafından hiç hoş karşılanmaz. Keyifle sunmak ve ağıza zorla tıkıştırmak farklı iki olgu değil mi? Ben dikkafalının tekiyim, ısrar etmeme huyumdan vazgeçmeye niyetim yok. Misafirlerim benim evimde rahat etmeli istediği kadar yemeli, yemediğini istediği gibi tabağında bırakabilmeli. Bu hep böyle olmuştur ve olacaktır da.<br /><br />Kanada'ya ilk taşındığımız sene kiraladığımız küçük stüdyo dairenin olduğu apartman toplam altı daireden oluşan dış cephesi muhafaza edilmiş tarihi bir bina idi. Dolayısı ile komşularımızla merdivenlerde yada çamaşırhanemizin/depolarımızın katında karşılaşıp tanışma şansım olmuştu. Alt katımızda tek başına yaşayan ellili yaşlarda bir hanım vardı. Karşılaştığımızda selamlamlaşıyorduk. Bir akşamüstü evimiz ahşap olduğu için çok net bir şekilde aşağıdan hırıltılı öksürükler duydum, ardından hapşurmalar. Belliki alt komşumuz soğuk algınlığı geçirmekteydi. Hemen mutfağa girdim ve yayla çorbası yaptım. Ben çocukken hasta olduğumda annem hep bu çorbadan yapar ve yatağıma getirirdi. Nanemolla bir çocuk olduğumdan Yayla Çorbası yirmili yaşlarıma dek tarafımca "Hasta çorbası" olarak adlandırılmıştı. İşte ben de o gün Kanadalı komşumun kapısını servis tabağına yerleştirilmiş bir koca kase (tereyağı ve kuru nane soslu) peçeteyle örtülmüş Hasta Çorbası ile çaldım. Perişan bir halde salaş hırkasına sarılmış, kıpkırmızı burnuyla kapıyı açıp beni gördüğünde nasıl şaşırdığını anlatamam. Tabağı uzatıp, ardına kadar açılmış kapısından evini rahatsız etmemek için birkaç adım geriye çekilip ayaküstü bunun geleneksel bir Türk yemeği olduğunu söyleyerek geçmiş olsun dileğinde bulundum. Çok duygulandı defalarca teşekkür ederek yukarıya dek çıkışımı elinde çorba ile izledi. Bekletmemek için koşar adım üç beş basamağı atlayarak kapımızı açtım ve gülümseyerek iyi akşamlar diledim. Birkaç gün sonra akşam alışverişten döndüğümde paspasımızın üzerinde büyük bir cam vazo ve üzerinde teşekkür kartının bulunduğu zarf iliştirilmiş sarı güller beni bekliyordu. Yaklaşık bir ay sonra aynı komşu iki buçuk haftalık Küba tatili süresince çiçeklerini sulamam için bana evinin anahtarını bırakacak ve evde bulunan geniş Jazz müzik arşivinden çekinmeden yararlanmamızı isteyecekti. Evine döndüğünde ise yemek masasının üzerinde "Çiçeklerinin ağızından" sulama günleri - saatleri ve ev sahibesine özlemleri yazılmış bir hoşgeldin mektubu bulacaktı...Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-12488145539727406172011-10-02T22:18:00.000-04:002011-10-06T12:16:26.069-04:00Bulutlar Dağılırken<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHPEqNS2PBopUk1T9sBx1UxInYBQH-AmWMhFI69GIe43YZKycAx-7He1khz6N-y00rQscnsTMBhjaMsQzINB4Blmuxtw0p-a1aeSHeV9-lInn8qmerMA0V6SVkuCGyM0z8diphEJJJwik/s1600/sirinkoy.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHPEqNS2PBopUk1T9sBx1UxInYBQH-AmWMhFI69GIe43YZKycAx-7He1khz6N-y00rQscnsTMBhjaMsQzINB4Blmuxtw0p-a1aeSHeV9-lInn8qmerMA0V6SVkuCGyM0z8diphEJJJwik/s320/sirinkoy.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5659104087371126018" /></a>Hala en çok sevdiğim çizgi filmdir "Şirinler". Aramızdaki herkes var o köyde. İyiler, iyilikler, kötüler ve kötülükler. Kendinden bir parça bulamayan var mıdır acaba? Ben bir hafta kadardır Somurtkan Şirin'dim. Tam da karakterime uygun tepemizdeki gri-siyah bulutlar bize güneşi yasakladı. Ben nereye gitsem beni takip eden yağmur bulutları vardı. (Kış aylarında haftalarca güneş görmediğimiz günler olabiliyor bu coğrafyada. Doğal olarak ek D vitamini alınması öneriliyor. Henüz kara kış gelmedi ama ince soğuklar, puslu günler hükmünü sürmeye başladı). İnsan duygularına yenik düştükçe, anlamsızlıklara haddinden fazla anlamlar yükledikçe yıpranıyor ve benim durumum için konuşursak kendini, vücudunu dinledikçe varolduğu hayattan kopmalar başlıyor. Benim tüm bunlar için ne yazık ki vaktim çoğaldı son aylarda...<br /><br />Değişim daima iyidir. Bendeki bu "ruhi" durumu değiştirmek için çabalıyordum ama yüzme bilmeyen ve çırpındıkça su yutan, kulaç atamadığı için de diz boyu suda batıp çıkan biri gibi hissediyordum. Bu böyle sürüp gidecek miydi, gitmemeli(ydi). Cuma gecesini saymassak bu haftasonu evde kalmak istedim. Bugün uyandığımda Obur Şirin'dim, kahve makinasının homurtuları eşliğinde yumuşacık pancakelerimden hazırladım. Henüz eğilip, kalkma hareketlerim kısıtlı olduğu için bahçıvanlık görevini üstlenen eşimin topladığı, hiç umut vermediğim ama inatla kızaran domateslerimden Yunan zeytinyağlı ve kurutulmuş bahçe kekikli Ege'min kahvaltılık söğüşünden yaptım. Son yıllarda hemen her markette bulunabilen soslandırarak servis ettiğim yeşil Türk zeytinleri (ki zeytin konusunda ihtisas sahibi sayılırım:)) Ortadoğu marketlerinde satılan fıstıklı Türk helvası ve klasik yurdum kahvaltılıkları ile cici bir sofra hazırladım. Akşam yemeğimizi de ben pişirdim. Rahatsızlığım dolayısıyla dışarıda yediğimiz günler haricinde rutine dönüşen sevgilimin yemek yapma, sofra hazırlama gibi vazifelerinin yavaş yavaş üzerinden alınmasının keyfi gözlerinden okunuyordu.<br /><br />Değişen hiçbirşey yok aslında, yenilenen, yavaş yavaş kendime gelen benim. Yedi gün ve yirmidört saat gülücük saçmak elbette mümkün değil. Ama zorlukların karşısında sendeledikten sonra topukluları çıkarıp, elime alıp yalınayak yürümek tam da benim istediğim. Yarın yepyeni bir hafta başlıyor. Doktora gideceğim, gece biraz ağrılı geçecek bu sebeple. Gelecek hafta işe dönmeye karar verdim. Kısa saatler ve izinli günler olacak elbette. Ama eski hayatıma böylelikle kenarından köşesinden de olsa döneceğim. Okulların açılması gibi bir heyecan söz konusu içimde. İmza Güçlü ŞirinMelek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-3633831882003827082011-10-02T05:54:00.000-04:002012-11-03T07:04:19.734-04:00BenlikHava henüz ağarmazken gözkapaklarım yeni bir güne uyandı. Aklımın en dip köşesinde bir soru ile: Bir ben'e kaç tane ben sığar? Evet işte öylesine.Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-90001759222789069302011-10-01T12:26:00.001-04:002011-10-06T12:21:18.530-04:00Beyaz Mektuplar<div class="" style="clear: both; text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGYzqkJjEyKLTG-2mDPYNFvVp9BOpJN_0uROvzVYC79TzT_jEPwRlZqpu-oZWE3YVWwOXAGXf50oOrTakVKDr1Yg7IPWjeUWVrLuvk2LW0rd8DkCdwG4lOpndnCth1iSCKFzt9kfLtJiU/s1600/babakiz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGYzqkJjEyKLTG-2mDPYNFvVp9BOpJN_0uROvzVYC79TzT_jEPwRlZqpu-oZWE3YVWwOXAGXf50oOrTakVKDr1Yg7IPWjeUWVrLuvk2LW0rd8DkCdwG4lOpndnCth1iSCKFzt9kfLtJiU/s320/babakiz.jpg" width="320" /></a></div>
...<a href="http://www.youtube.com/watch?v=742XLBSNX90&feature=related">Dış Sesi Dinlemek İçin Dokunun</a>...</div>
Sen gittiğinden be<a href="http://m.youtube.com/index?desktop_uri=%2F&gl=CA#/watch?v=QCKpGuYW3XU"></a>ri o kadar çok şey eksik kaldı ki. Birçok özür, sayısız eksik ve hiç yeri dolmaz özlemin kaldı. Bir gözümü kapattım, açtığımda sanki kanatlanıp uçmuştun. Dokunamadım bile hayallerime. Tutamadım o şefkatli ellerinden küçükken hiç bırakmadıgım gibi. Sen artık yoksun ki...
Bendeki en büyük değişim neydi biliyor musun? Satırlarım sözcüklere veda etti. Bomboş sayfalar kaldı, ürkek kalem tutmalar. Sen gittin ben bambaşka biri oluverdim. Hiç düşünmemeye çalışıyorum seni, yüzünü, gözlerini, sesini. Seni unutmak istiyorum sanki bu yokluğuna daha çok alıştıracakmış gibi. Ama her yerde karşımdasın, rüyalarımda bir o kadar gerçek ve canlısın.
Sen gittin ve ben büyümeyi unuttum. Ruhumu dizginleyemedim, bir türlü korkularımla yüzleşemedim. Kendime bir türlü gelemedim... İyi bir insan olmayı seçtim. Merhametini üstlendim, gülümsemeyi seçtim. Bu maskeyi yüzüme geçirdim ama kalbimin kırıklarını süpürüp bir türlü temizleyemedim.
Gözyaşlarımdan boğulmazsam sözcüklerimle barışabilirdim. Canımı yakıp geçen satırlarımı eteğimdeki taşlar gibi döküp seni getirebilirdim. Olmuyor, ben ne senden sonra yok olabildim ne de ayaklarımın üzerinde var olabildim. Sen gittin ve ben sanki seni uğurlarken Araf'ta kalıverdim...Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-3135026044829106302011-09-30T14:19:00.000-04:002011-10-06T22:26:06.189-04:00Bir Çerçeveye Sığdırılabilir HayatlarDün keyifsizdim. Oysa doğanın kusursuz güzeli altın renkli günler, albenili kırmızılar, yanar döner sarılar göz alıcıydı. Kuaförümün bulunduğu alışveriş merkezinde çalışan kuaför kızlar yürüyen merdivende gördüler beni. Gülümseyerek el sallayıp, nasıl olduğumu sordu içlerinden biri. Durup gülümsedim, iyi olduğumu söyledim. Hayır pek de iyi değildim aslında gülümseyip sessiz kalmayı isterdim, kırmak istemedim. Yürüyen merdivenin görüş açısı kadar zamanda sohbet ettim sonra da yoluma devam ettim. Hani böyle bir Pazar sıkıntısı olurdu ya küçükken. Ertesi sabah muhakkak bir yazılı vardır, çamaşır yıkanmıştır, sırayla banyo yapılmıştır, bir futbol maçı anonsu vardır televizyonda, ütünün buharı yürek sıkıntıma çökmektedir. İşte öyle bir kalp, üzerine de vücudun mülteci ağrısı çöreklenmişti. Yağmurda elele ıslanarak yürümek bile iyi gelmedi. Çok sevdiğim pembe gökyüzünden süzülen pıtırcık damlalar yalayıp geçerken tüm kenti, su birikintilerine basarak çamura bulanmak da geçirmedi o üzerimdeki sevimsizligi. Ve sessizlik çıkageldi... En tehlikeli düşmanım ve pek tabii namlusu yüzüme donuk tek silahım. Sözcüklerle küs birkaç saat. Herşey sebepli olmalı mı bu evrende? Hayır! Ben dün sebepsiz sevimsizdim.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBSbFyAXZ4Dcz-m33-2o-KzOIKCLM6_rm56QjKkRXekG4yWyuq_MXDUCC7KRG_RYZ9wI09TCRX5I8Myw0hv4hO3rmnSMBw2GfR-rGEch-C9BmZkYu1xns_IXl43dAnNWR9TvVPHUhS_nE/s1600/rain-rain-go-away-by-pretty-mai-cats-Photography-cat-photo-bw-%25D1%2587%25D0%25B1-window-blackwhite-raine-water-rain-kitten-reflection-watch-black-white-animals-helex-4-My-things-3_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBSbFyAXZ4Dcz-m33-2o-KzOIKCLM6_rm56QjKkRXekG4yWyuq_MXDUCC7KRG_RYZ9wI09TCRX5I8Myw0hv4hO3rmnSMBw2GfR-rGEch-C9BmZkYu1xns_IXl43dAnNWR9TvVPHUhS_nE/s320/rain-rain-go-away-by-pretty-mai-cats-Photography-cat-photo-bw-%25D1%2587%25D0%25B1-window-blackwhite-raine-water-rain-kitten-reflection-watch-black-white-animals-helex-4-My-things-3_large.jpg" width="320" /></a></div>
Gece rûzgarla pusunu dağıtmaya koyulurken, şefkatli bir çift avuç bana bir hediye verdi. Gün içinde saklanmış ve akşam eve dönüşte gizlice içine hayatımın anlamları aktarılmış, ruhum duymamış. Şimdiye kadar saçma olduğunu savunduğum, sadece yakınlarıma birkaç kez hediye ettigim -ki paketinden sevinçle çıkarılma sahnesi her defasında fuzûlî gelmişti- metazori sevdiğim teknoloji dünyasına ait bir çerçeve. Hani şu dijital olanlarından. Kumandasının tuşuna basan o aşık olduğum parmaklar yüzümde o günün ilk içten ve kocaman gülümsemesini resmetti. İşte parlak ekranda akıp giden her karede umut, aydınlık ve huzur vardı. Bir çerçeveye ne kadar duygu sığar diye hiç düşünmemiştim. Duygularımı derleyip toplayıp teker teker elbette seçemeyecektim. Sislerin ardından yalınayak, ağlayarak burnunu çeken ruhum güneş açan bir iklime kucak açtı. Gördüğüm manzaraya sığan hayatları içime çekip sonunda huzurla uykuya dalmayı becerebildim...Melek Kanatlarında Yolculukhttp://www.blogger.com/profile/01585821643948151755noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8403298229895424014.post-7004246001137576222011-09-19T01:52:00.004-04:002011-11-19T12:39:04.131-05:00Mandalina AğacıBir önceki gün harika bir Cumartesi idi. Vücudumun sesini dinlememeye karar verdim son iki haftadır. Evet ağrılarım var ama ne yapabilirim, bunun için tedavi görüyorum zaten, evde mıhlanıp hücreye tıkılmışlık hissinden bunaldım artık! Sonbahar kapımızı çalıyor bugünlerde. Yaşadığımız bölgede dört mevsim kusursuz bir ahenkle geçer. İlkbahar, yaz, sonbahar ve kış mevsimlerini iliklerinize dek hissedersiniz. Selam verip kaçmaz yani. Mevsimin son kızarmış domateslerini bahçemizden topladım dün. Hepsini mutfak robotunda ezip kavanozlara kaldırdım. Dayanamayıp ilk mahsüllerini bahçede oturup çiğ olarak yediğim bezelyelerim de buzlukta. Yanlarında elbette yıkanıp, kurulanıp kaldırılmış maydanozlarım var. Mutfak dolabımda kurutulmuş nanelerim de hazır. İlk don vurana dek semizotlarım, dereotlarım ve ıspanaklarım bahçede kalacaklar. Ve ben salatalarını yapmaya devam edeceğim. Kırmızı turplarımdan umudu kestim, yeşillikleri hala çok mutlu ama mahsül vermeyecekler artık belli, mevsimi geçti. Marullarım halen inatla yaprak veriyor. Fidelerimden yeşil domateslerim pırıl pırıl sarkıyor ama kızarmak için artık geç kaldılar. Turşu yapabilir miyim acaba? Bugün ise harika bir Pazar günüydü. Rahatsızlanmamdan bu yana ilk kez uzun süreli bir aktiviteye katıldım. İlk geldiğimiz yıl katılarak halihazırda gönüllü çalışmalar yaptığım bir vakıftan arkadaşlarımızla barbekü partisine davetliydik. Hava yirmibeş dereceydi, yazla vedalaşmak için çok manidar bir gündü. Bir önceki günün akşamı havanın altı dereceye indiğini düşünürsek büyük bir hediyeydi bugün bana. Cıvıl cıvıl insanlar, susmayan çenem ve dolayısıyla akşama acısını çıkartan bir beden. Keyfi ağrısından, acısından baskın çok pırıltılı bir gündü. Üstelik yeni sarı cicimi de ilk kez giydim. <br /><br />Benim gibi A'dan Z'ye bir metropol kızı için bahçe, bostan fikri sadece butik bir yaz uğraşı idi çocukluğumdan beri. Yazlık evimize sabahı, öğleni ve akşamı dahil olmak üzere (yemekten yemeğe) adım attığım kısıtlı anlarda; çim-gül sulama, çilek-biber-domates-börülce-semiz otu toplama, zeytin ağaçlarımızı budama gibi keyfimin kahyası günlerimden kalmadır bahçıvanlığım. Şimdilerde ne zaman şarkılar mırıldanarak bahçemizle uğraşsam o günleri hatırlayıp bol bol gülüyorum. Tam bir curcuna idi bizim yarım günde yazlığa gidişimiz. Benim valizlerim -evet çoğul eki bilinçli kullanılmıştır burada- başlı başına bir dertti. Çünkü ergenlikten sonra daha da yer kaplayacak kıyafet kombinasyonları, pareolar, terlikler, takılar, kitaplar, günlüğüm, şiir defterim, el çantamda teknolojinin gelişim sürecine bağlı sırasıyla walkman/kasetler/Gamewatch, CD player/CD'ler/Tetris yerlerini tıka basa alırdı. Üstelik odalarımızda zaten bir yaz ayını geçirecek kıyafetlerimiz bizi beklerdi. Kardeşlerin birbirinden yapı itibariyle farklı olma gerçeği bu durumda benim valizlerime yer açardı. Anne ve babamın "el valizleri", yazlığa alınan yeni eşya/elektronik alet ve/veya ev tekstili ile bagajda iğne atacak delik kalmazdı. Babamın dâvudi sesiyle eşlik ettigi Zeki Müren, Nat King Cole, Frank Sinatra, Emel Sayın şarkıları ile renklenen yolda râkım farkından kulaklarım ağrırdı. Yol boyunca durmadan çişim gelirdi, hijyen delisi bir ailenin mensubu olarak her benzin istasyonunda durmayıp, tesis seçen birtanecik babam, arkada oflayıp puflayan ben. Her defasinda bir daha eve kadar durmayacağızımızı," bütün çişimizi" yapmamızı söyleyip sigarasını ve çayını içen birtanecik annem. Varışımız saat kaç olursa olsun mayosunu giyip, denize koşmak için kaç saat yolumuz kaldığını her saat başı hesaplayan birtanecik kardeşim. Ve elbette bir saat sonra yine ihtiyaç molası talep eden pek tabii amacına ulaşan birtane ben! Yol boyu annemin lezzetli sandviçleri, meyve ve içecek ikramları eksik olmazdı. Zeytin agaçlarıyla çevrelenmiş yollar ufukta denize çıkınca, iyot kokusu da arabanın içini iyiden iyiye sarmaya başladıkça yol boyu tezgahını açmış, basmadan şalvarlı cânım teyzeler, alnının teri kasketine geçmiş tonton amcaların bostanlarından kasalara dizilmiş meyvelerinin yanında durulurdu. Kötü kokulu siyah yada saydam yeşil poşetler içinde kavun-karpuz-üzüm-incir alınır, "üzerine basmamamız" tembihlenerek ayaklarımızın altına yerleştirilirdi. Yol boyunca hiç durmadan akan "araba duşlarında" arabamızın yıkanması kardeşim için fantastik bir andı daima. Güzel kentimizin okudukça içimi kıpır kıpır coşturan tabelası bizi karşıladıktan hemen sonra en yakın süpermarkete gidilip o akşamı ve ertesi sabahı kurtaracak hızlı ve pratik gıda alışverişi yapılırdı. Ayaklarımızın altında yeni poşetler de yerlerini alınca sitemize doğru tam yol ileri. Yol boyunca yeni evler, siteler, önlerinden geçtikçe sırayla selamlaşılan komşularımızdan sonra nihayet evimize gelirdik. Biri bize Türk mü dedi? ;)<br /><br />Bir deniz yatağı-şişme deniz topu ve bütün kışın rutubetli kokusudur yazlığa ilk Bismillah adım atışımız. Yazlık açmak başlı başına bir vazifedir. Bütün ev o yorgunluğa rağmen köşe bucak temizlenir. Verandalar hortumdan tazyikli suyla ve fırçayla kaymak gibi yıkanır. Hemen sonra bir kutu böcek ilacı ile tütsülenecek evin içine yerel bir kahraman kostümüyle, nefes yolunu üçgen bağlanmış yazma/pareo/masa örtüsü gibi herhangi bir teknik ekipmanla koruyan babam girer. Uyku saatimizden önceye dek kapılar ve camlar sıkıca kapatılır. Kimyasal bomba patlatılmış evimize özellikle kardeşim ve benim adım atmam zinhar yasaktır. Eve girilmeden önce tamamen hava sirkülasyonu sağlanır, düşman işgalinden kurtarılmış bölgelerimizde yılın en keyifli ilk uykusuna dalınır-dı. Bu ilk gün telaşından sonra festival tadında, unutulmaz yaz tatilleri anıları oluşurdu. Fakat tüm bu keyif anıları arasında hep düşünmüşümdür, bütün yıl çalışıp üzerine yazın hizmetçilik ve misafir ağırlamaktan anası ağlayan anacığım ne tatili yaptı diye?. Ucundan lütfen tutarak yardım etsemde gerçek şu ki; beni o güzel sessiz, cırcır böcekli gecelerde, çarşaf denizli, yakıcı güneşlerde kimse evde tutamazdı. Her yıl eleman sayısı, popülerite skalası değişen, o kısıtlı aylarda dedikodusu, entrikası, şamatası ve keyfi hiç eksik olmayan site içi/komşu site harmanı arkadaşlarımla nüfus cüzdanlarımızla içinde bulunduğumuz yıl orantılı aktivitelerle meşgul olurduk. Kardeşim arkadaşlarıyla birlikte bisikletinin tepesinde, peşime takılıp kalabalık "abili-ablalı" arkadaş grubuma dahil olmak ister ve beni sinir ederdi. Eve döndüğümde annem silmiş süpürmüş, yıkamış, asmış, yemeği, tatlısı, tuzlusunu hazırlamış, arada bizimle denizde yüzmüş, duşunu almış, sigarasi ağızında bahçede iş yapmakta olur, eve uğramadığım için sitem ederdi. Babacığım, gün içinde bizimle yüzmüş, evimizin park yerinde tertemiz yıkadığı sarı basın plakalı arabamız, dikmeden önce şemalarını çizerek renklerine-cinslerine göre peyzajını yaptığı ve özenle budadığı gülleri, mesleki deformasyon etkili elinden düşürmediği gazeteleri ile sonsuza dek sürecek bir tablonun içindeymiş gibi gelirdi. Yıllar geçtikçe gitmek için gün sayılan yazlık fikri akranlarıma ve bana çok monoton gelmeye başladı, üniversite yıllarında iyiden iyiye burun kıvırdığımız bir "huzurevi" tatil kentiydi orası. Neden sonra, büyüyüp, mezuniyetler, hayata atılmalar, işler, evlilikler, çocuklar devreye girdikçe sosyal paylaşım sitelerinde veya bir şans orada buluşursak yüzyüze üç beş günlüğüne o eski anıları yad eder, o ekibi yine eskisi gibi birarada görmek ister olduk. Kayıplarımız oldu, taşınanlarımız, sırra kadem basanlarımız vs. vs. Şimdi gittiğimde koca göbekli, sakallı adamların, röfleli güzel genç hanımların yanıma gelip ....... abla nasılsın diyerek halimi hatırımı sorup, bana sarılmalarıyla anlıyorum ki o dönem çoktan kapanmış...<br /><br />Kanada'da sevgilimle ne zaman nehir veya göl kenarında kamp yapsak, martı sesi duysam (ki bu kentte nehir Marmara Denizi büyüklüğünde o yüzden martıdan bol uçan hayvan yok) gözlerimi kapatır, ılgıt ılgıt uğuldayan yazlığımızın kentinde bulurum ruhumu. Anılarımızla, babamın artık sadece rüzgârında fısıldayan hoş sedasıyla, benim için korkunca yorganının altına saklanan çocuk huzuru tadında bir yer orası daima, gözümü açığımda sekizbin kilometre ötedeyken bedenim. :)Unknownnoreply@blogger.com1