Gecenin Kokusu

Üniversiteye giriş sınavlarına hazırlanırken -ki bizim zamanımızda iki aşamalı sınav vardı- sabaha kadar uyumaz hem test çözer hem de birkaç satır karalardım. Benim için uykusuzluk hiçbir zaman dert kaynağı olmamıştır. Ve hatta zihnimin verimli olarak çalışması, yaşam muhasebemin en zorlayıcı kısımları da yine bu zaman dilimine denk düşerdi. Geçmiş zaman eki kullanmam çok gereksiz, halen bu yapımdan vazgeçmiş değilim. Eşimi bir çocuk gibi uyutup gecenin karanlığına koşmak okulu asmak gibi bir duygu. Uyku bozukluğum yok, başımı yastığa dahi koymama gerek yok, ben her koşulda ve her yerde uyuyabilenlerdenim. Gece baykuşluğu tamamen benim tercihim. Kopmayı redettiğim tek eskim.

Gecenin kusursuz bir asaleti var. Yaşadığımız metropollerin hızlı düzeninden kopuş, sükûnete terfi hali belki de. Sessiz ve vakur parlayan yıldızlar binbir evin neşe ve hüzün dolu uykularına şahittir. Ve ayni gökyüzü altında birbirinden bağımsız her evde zamanlı-zamansız kaç yaşam yeşerir, eskir, erir. Her gecenin kendine has rengi, kokusu ve melodisi vardır benim içimde. O günün nasıl gectiğine bağlıdır tüm bu harmoni, kimi zaman okuduğum bir satıra, iş stresinin zihnimi terketmediği anlardan kalan bir kaç soruya, kaygılarıma, mutluluğuma, umuduma ve umutsuzluklarıma kısacası insani yansımalarıma bağlıdır.

Ben gecenin kokusunu içine çekenlerdenim. Gündüzlerin pırıltılı güneşi ruhumu şımartırken, pencereden süzülen loş ayışığı ortaya zihin ve duygu ortak yapımıyla masama yanar döner meyve tabağı sunar. Her gece bir öncekinden bağımsızdır. Ve bence film şeriti gibi akan anılar dizisinde en değerlileri henüz noktasına, virgülüne dokunulmamış olanlardır.