Yıldız Yağmuru

Nereden başlamalı yaşamaya? Herşey yolunda giderken ya farklı yollar önümüze çıkarsa? Elimizde olmadığı halde o kusursuz düzenimizden kayıp gidenler olursa, ya bütün bu gerçeküstülük karşısında kanımız donup kalırsa? İki hafta önce hep hayalini kurduğum, kurduğumuz ve kavuştuğumuz armağanımız ellerimizden kayıp gitti. Hiçbir şey hissetmemek de bir his türü sayılırsa ben tam da kendi adıma böyle hissettim. Toparlanıp, ayaklanıp ve elele farklı bir rota belirlemekte hiç zorlanmadık ama. Bu yüzdendi tüm bu sessizliğim. Kendi bedenimden çıkıp bir süreliğine yaşamımı uzaktan izledim ve geri geldim, aklımda binlerce cevapsız soru ile yine sözcüklerime nefes verdim:

Koskoca gökyüzünde milyarlarca yıldızdan biriyiz. Kimimiz birbirine uzakken kimimiz dipdibeyiz. Herkesin Samanyolu'nda bir yeri, amacı ve görevi var biliriz. Uzaktan yeryüzüne göz kırparken birbirimizin yüzüne bakmayı çoğu kez akıl edemeyiz. Birgün kayıp gitmeden bu düzenden bir iz bırakmak istemez miyiz?